گلیم بافی
هنر گلیمبافی دستاوردی است که از قرون گذشته بر اثر کار مشقت بار در پای دارهای بافندگی ساده روستایی و ایلیاتی پدید آمده است. اگرچه پیشینه این هنر به دوران تاریخی و قبل اسلام میرسد اما در طول دوران اسلامی ذوق و سلیقه کویرنشینان، روستايیان و بومیان موجب بروز خلاقیتهای هنری و شکوفايی آن با الهام از طبیعت پیرامون بوده است. امروزه زنان روستایی اوقاتی از زندگی روزمره خود را به بافت گلیم اختصاص میدهند. گلیمها دارای نقوش متنوع حیوانی و طرحهای هنری است که از انواع آن میتوان به گلیم سوماک و گلیم سوزنی اشاره نمود.
تاریخچه گلیم بافی در خراسان
هنر گليم بافي در ايران جايگاهي ويژه دارد و تاريخ آن به بيش از ۳ هزار سال باز مي گردد. اين هنر در تمام نقاط ايران رايج است و در ميان عشاير بر اساس نقشه هاي ذهني و با استفاده از دارهاي زميني بافته مي شود.
بافت گليم به ويژه در مناطق کردنشين استان هاي خراسان رايج است.گليم پيچ که يک «رو» است، روي دارهاي زميني بافته مي شود و معمولا از اشکال هندسي در نقشه اين گليم ها استفاده مي شود و در رنگ آميزي آن رنگ هاي لاکي، لاجوردي، صورتي و… به کار مي رود، که در گذشته از رنگ هاي طبيعي استفاده مي شد.
بافت گليم بلوچي نيز در برخي مناطق استان خراسان رضوي رايج است که به صورت پيچ است و سرتاسر گليم از بافت راه راه شکل مي گيرد و بيشتر از پشم شتر براي بافت آن ها استفاده مي شود.
در اغلب اين نوع گليم ها «ترنجي» در وسط آن ديده مي شود و از رنگ هايي مانند: قهوه اي، قرمز تيره، شتري، آبي سير، زرد، سبز، قرمز و… استفاده مي شود.
سومين گليمي که در خراسان رضوي بافت آن رايج است، گليم کلات است که اين نوع گليم روي دارهاي زميني بافته مي شود و به آن «داش وور چينه» مي گويند در بافت اين نوع گليم پشم هاي تابيده را از لابه لاي تارها عبور مي دهند و اغلب نقش آن که هندسي است به صورت قرينه و يا وارونه بافته مي شود و بيشتر از رنگ هاي سفيد، سياه، سبز و کرم استفاده مي شود.
پاسخ دهید