آینهکاری
آب و آینه همواره نزد ایرانیان به صورت دو نماد پاکی، روشنایی، بخت، راستگویی و صفا شمره شده است و شاید به کار گرفتن آینه به عنوان یکی از آرایههای بنا با این امر بیارتباط نباشد. بنابر مدارک موجود گویا آینه برای نخستین بار در تزيین بنای دیوانخانه شاه طهماسب صفوی در قزوین به کار گرفته شده و یکی از آرایههای معماری دوره اسلامی به شمار میرود. به عنوان هنری برای ایجاد اشکال منظم در طرحها و نقشهای متنوع با قطعات کوچک و بزرگ آینه به منظور تزيین سطوح داخلی بنا تعریف شده است. حاصل کار آینهکاری ایجاد فضایی درخشان و پرتلألو است که از بازتاب پیدرپی نور در قطعات بیشمار آینه پدید میآید. رایجترین طرحها در هنر آینهکاری طرحهای مشهور گره، شمسه، ترنج، لچک، قطارسازی، اسلیمی، تمونی و نیم گره کور میباشد. آینهکاری از جمله هنرهایی است که به دلیل مذهبی بودن شهر مشهد، وجود اماکن متبرکه و زیارتگاهها در این منطقه رواج دارد.
پاسخ دهید