- موقعیت :مشهد – حاشیه خیابان احمد آباد و خیابان کوهسنگی
- احداث : ۱۳۳۹ هجری – شمسی
- مساحت عرصه :۳۵ هزار متر مربع
- اسامی : شهناز – دکتر مصدق – قائم ( عج)
با توجه به اینکه تنها بیمارستان ویژه آموزش در آن زمان، بیمارستان شاهرضا (امامرضا(ع) کنونی) بود و این بیمارستان به سبب تعلق به آستان قدس رضوی، زیر نظر تولیت این آستان مقدس اداره میشد و استادان آن هم در استخدام آستان قدس بودند، دانشگاه، در این بیمارستان اختیاراتی نداشت. با توسعه روزافزون دانشکده پزشکی، نیاز به وجود یک بیمارستان اختصاصی در امر آموزش احساس میشد؛ بدین منظور، زمینی به مساحت ۳۵هزار مترمربع در ابتدای خیابان احمدآباد (منطقه احمدآباد سابق)، در اختیار دانشگاه قرار گرفت و طرح احداث یک درمانگاه و یک بیمارستان ۳۰۰ تخت خوابی تهیه شد.
در سال ۱۳۳۹ با حضور استادان دانشگاه پزشکی، دکتر سامی راد، کلنگ بیمارستان را به زمین زد و یک لوح طلا که حاوی مشخصات آن بود به یادگارِ این بنای تاریخی در زیر بنا قرار داده شد، اما ساخت بنای بیمارستان، مدت زیادی به طول انجامید.درسال ۱۳۴۶، هفتهزار مترمربع ساختمان به منظور راهاندازي كلينيكهاي بيمارستان آماده شد. سپس در سال۱۳۵۰ از بخشهاي مختلف بيمارستان در ۶ طبقه ( ۴ طبقه فوقاني و ۲ طبقــه تحتـانـي ) بهـرهبـرداري شد.
این بیمارستان، ابتدا «شهناز»، بعد «دکتر مصدق» و سرانجام «حضرت قائم(عج)» نامیده شد.
دکتر شاهینفر در سال ۱۳۴۸ از بیمارستان شاهرضا کنارهگیری و درمانگاه جراحی را برای آموزش دانشجویان راهاندازی کرد و سپس سایر درمانگاهها نیز راهاندازی شده و دکتر احمد مجیب مسئولیت آنها را به عهده گرفت.
در ضلع غربی بیمارستان، آزمایشگاه جراحی تجربی با مسئولیت دکتر سید محمود رضائیان که دستیار پزشکی عملی بود راه افتاد و دستیاران جراحی، اعمال جراحی بر روی حیوانات را در آنجا انجام میدادند. در این هنگام که مدیر گروه رشتههای جراحی و رادیولوژی بودم، دکتر علی علیزاده ریاست بخش رادیولوژی را به عهده داشت.
در سال ۱۳۵۲ نخستین بخش جراحی بیمارستان قائم آماده بهرهبرداری شد .البته در ابتدا نواقص زیادی داشت و به تدریج تکمیل شد؛ هرگاه ضمن عمل جراحی، کمبودی احساس میشد از بیمارستان خصوصی تأمین میشد و کار آموزش ادامه مییافت.
بخش جراحی توراکس (قفسه صدری) نیز ابتدا در جراحی۲ بود، سپس بخش مستقلی به این منظور تأسیس شد. از آن به بعد بخشهای دیگری هم به ترتیب در این بیمارستان راهاندازی شد.
بخشهای جراحی پلاستیک، ترمیمی و اطفال بخش مستقلی را تشکیل دادند و دکتر قربانیان بخش اورولوژی را تأسیس کرد. پس از آن، متخصصان کلیه که در بخش داخلی بودند بخش مستقلی را راهاندازی کردند، دکتر فرید آزمایشگاه ایمونولوژی را راه انداخت که برای پیوند کلیه ضروری بود. بخشهای دیالیز و ICU نیز که لازمه پیوند کلیه بود، تأسیس شد و با همکاری دو بخش کلیه و اورولوژی، بخش پیوند کلیه فعالیت خود را آغاز کرد.
پس از آن، دکتر جعفر امینی و دکتر محمد مظفری بخش ارتوپدی بیمارستان قائم را تأسیس کردند و دکتر غلامرضا امیرشیبانی نیز بخش جراحی اعصاب را راه انداخت که به سبب زیادی تصادفات و ازدیاد بیماران، این بخش توسعه پیدا کرد و متخصصان زیادی به این گروه پیوستند.
در ضلع شمال غربی بیمارستان قائم، بیمارستانی خصوصی به نام «فرح» قرار داشت. دکتر مژدهی رئیس دانشگاه وقت، آنجا را خریداری کرد و چون ساختمان آن مجزا بود به بخش سوختگی اختصاص یافت.
به گفته وی، پس از آن بخشهای داخلی۱، قلب، اعصاب، کودکان، رادیولوژی و پوست اضافه شدند، تا اینکه در سال ۱۳۵۵ با انتقال چندتن از متخصصان گوش و حلق و بینی از بیمارستان شاهرضا به قائم و همکاری تعداد دیگری از متخصصانِ این رشته، یک بخش مستقل با ۳۰ تخت تشکیل و جراحیهای میکروسکپی و آندوسکپی، جراحی با لیزر و عمل بر روی حلزون گوش هم در این بخش راهاندازی شد.
البته در سال۱۳۵۴ نیز با هدف توسعه بيمارستان، زيربنايي به مساحت ۱۰هزار مترمربع آغاز به ساخت شد که در سال ۱۳۶۲ به بهرهبرداري رسید. همچنين به دلیل نياز استان به بخش سيتياسكن، در سال ۱۳۶۴ در طبقه زیرین بيمارستان، اين بخش هم راهاندازي شد. از سال ۱۳۶۹ با همت افراد خير و نيكوكار بخشهاي جديدي مانند جراحی قلبِ باز به بيمارستان افزوده شد. سال ۱۳۷۵ ساختماني در قسمت جنوبي بيمارستان ساخته و بيمارستان مجهز به دستگاه M.R.I با تكنولوژي پيشرفتهاي برای عكسبرداري از بيماران شد.
درحال حاضر اين بيمارستان در همه حوزههای بهداشتي و درمانيِ فعال، به استانهاي همجوار نيز خدمات درماني ارائه ميكند.
پاسخ دهید