سیستم سازهای دیاگرید
آیا در مورد این سیستم سازه ای اطلاعاتی دارید؟ اگر ندارید متن زیر را بخوانید تا کمی با این سیستم آشنا شوید.در آینده مطالب بیشتری از سیستم دیاگرید براتون خواهم گذاشت.
اگر فرایند پیشرفت سازه ای ساختمانهای بلند مرتبه را بررسی کنیم ملاحظه میگردد سیر تکامل آن به سمت افزایش مقاومت جانبی میباشد. در حقیقت در ساختمان های بلند مرتبه این بارهای جانبی (زلزله و به ویژه باد) هستند که در تعیین ویژگی های سازه ای نقش اصلی را دارا می باشند.
ساختمانهای بلند اولیه معمولا به یک سازه تمام فولادی به صورت قابی شکل با اتصالات تقویت شده برای مقاومت در برابر باد و دیگر بارهای جانبی وابسته بودند. سازههای بعدی سیستم بارهای ثقلی و جانبی را جدا کردند. این کار با استفاده از بادبندهایی به شکل قطری برای تحمل بارهای جانبی، در اواخر قرن نوزدهم میلادی محقق شد.بسیاری از سازههای بکار رفته در ساختمان های بلند اولیه، قابهای فولادی با بادبندهایی به شکل K و X بودند.
هرچند که اهمیت بادبندهای مورب تشخیص داده شده بود، ولی به پتانسیل های آن توجه نمی شد. در این دوره بادبندهای مورب در داخل هسته مرکزی ساختمان جا داده می شدند. اولین بار در اواخر سال ۱۹۶۰ بود که سیستم سازهای لولهای مهاربندی شده معرفی شد.در ساختمان صد طبقه جان هنکاک بادبندها، به منظور رسیدن به حداکثر بازدهی و یک زیبایی جدید، در سراسر محیط خارجی ساختمان مورد استفاده قرار گرفته و بادبندها نقش نماسازی ساختمان را نیز بر عهده دارند. سیستم سازهای دیاگرید در واقع نسخهای از سیستم های لولهای میباشد. همانند سیستم لولهای توزیع جرم سازه دور از مرکز، مقاومت این سازه را در برابر نیروها و به ویژه نیروهای جانبی افزایش میدهد.
در سازه دیاگرید کلیه ستونهای موجود در سیستم لولهای حذف میگردد. با توجه به اینکه در سیستم لولهای اقطار وظیفه حمل بارهای جانبی و ستونها وظیفه حمل بارهای عمودی را همزمان انتقال میدهد. در واقع سیستم دیاگرید ستونها و بادبندها را با هم ترکیب میکند و سبب صرفه جویی در میزان مصالح و صرفه اقتصادی و نیز بازدهی بالای سازهای میگردد.
در مقایسه با سیستم لولهای قابی بدون اعضای مورب، سازه دیاگرید باعث به حداقل رساندن تغییر شکل برشی میشود. چرا که برش را از طریق عمل محوری اعضای مورب حمل میکند،در حالیکه سیستم لولهای قابی مرسوم، برش را از طریق خمش ستونهای عمودی تحمل میکند. سازههای دیاگرید، به هسته با سختی برشی بالا نیاز ندارد، چراکه توسط دیاگرید های محیطی تحمل میشود.
در سازههای لولهای فولادی مرسوم از اتصالات صلب بین ستون ها و تیرها استفاده میشود، در حالیکه سازههای دیاگرید به علت مثلثی شکل بودن، نیاز به اتصالات گیردار نیست.اتصال مفصلی در مورد سازه های دیاگرید به خوبی کار می کند. سازه دیاگرید یک سیستم متشکل از اعضای قطری و حلقههای افقی میباشد که يكديگر را در گره ها قطع میکنند و سطح را با مثلث هایی به شکل منحنی و یا مسطح پیکره بندی میکنند. همانطور که گفته شد چنین سیستمی مقاومت عمودی در برابر نیروهای ثقلی و مقاومت افقی در برابر نیروهای جانبی به صورت همزمان فراهم می کند. در واقع سیستم دیاگرید یک پوسته مشبک ایجاد میکند که اعضا میتوانند از تیرهای نازک و عمیق در نظر گرفته شوند.
با توجه به اینکه سیستم دیاگرید بارهای ثقلی و جانبی را بطور همزمان انتقال میدهند، به نظر میرسد که به مصالحی نیاز دارد که مقاومت کششی و فشاری را همزمان تامین کند. فولاد از جمله مصالحی است که از مقاومت كششي و فشاری بالایی برخوردار است. لذا امروزه بیشتر سازه های دیاگرید از فولاد ساخته میشوند.
اگرچه بیشتر نمونه های سازههای دیاگرید فولادی هستند، رویکرد دیگر استفاده از بتن مسلح میباشد، که زیبایی های معمارانه جدیدی را متفاوت از سازه فولادی به وجود می آورد. O14 در دبی و COR در میامی از دیاگرید بتن مسلح به عنوان سیستم اصلی مقاومت جانبی استفاده میکنند.
با سلام ..تشکر از بابت مطلب ارایه شده در خصوص سازه دیا گرید..